|
Toen ging Rutger, raad der Schildingen, |
|
met zijn heldenschare het halhuis uit, |
|
wilde die wapenleider Waalde zoeken, |
| 665 |
zijn vrouw als bedgenote. De bovenkoning |
|
had tegen Grendel, zo begrepen mensen, |
|
een zaalwacht gezet. Die nam zaken waar |
|
voor de ouder der Denen, hield etenenwacht.1 |
|
Graag verliet zich de Gotenleider |
| 670 |
op moedig vermogen en Metends gunst. |
|
Uit deed hij toen de ijzerbrunne, |
|
de helm van het hoofd, gaf een hofman daar |
|
zijn edele zwaard, die ijzerenkeur, |
|
en heette hem behouden de heerrusting. |
| 675 |
Toen sprak de goede wat grote woorden, |
|
Bijwolf der Goten, eer hij te bedde ging: |
|
“Ik acht me niet kariger van krijgsgestalte |
|
in grimme vergelding dan Grendel zich doet. |
|
Dus met zwaard wil ik hem niet ontzielen hier, |
| 680 |
van leven beroven, hoewel ik het licht vermag. |
|
Hij weet van geen wending dat hij me wederrake, |
|
het schild houwe, al zij hij schromeloos |
|
in zijn nijdwerken. Maar te nacht zullen we |
|
het zwaard versmaden, als hij bezoeken durft |
| 685 |
een strijd zonder wapens, waarna wijze God, |
|
de heilige Heer, aan hem of aan mij |
|
de grootheid geve, zo het Hem goed dunke.” |
|
De boude ging toen liggen; de bolster ontving |
|
het aanzicht van de edelman, en om hem boog |
| 690 |
menige zeekrijger in zaalrust neer. |
|
Geen van hen dacht dat hij vandaar nog ooit |
|
naar zijn waarde heem wederkeren zou, |
|
tot volk en vrijburg, waar hij gevoed was, |
|
want ze hadden vernomen dat in nijdgeweld |
| 695 |
de dood al te veel der Denenlieden |
|
aan de hal ontnam. Maar de Heer beschoor |
|
een web2 van winspoed aan de Wedermannen, |
|
troost en toeverlaat, dat ze hun tegenstander |
|
door macht van één allen overkwamen, |
| 700 |
zijn eigen wilskracht. De waarheid is verkond |
|
dat machtige God over het mensengeslacht |
|
immer geheerst heeft. In het holst der nacht kwam |
|
de schaduwganger schrijden. Schutmannen sliepen, |
|
zij die de hoornburg behoeden zouden, |
| 705 |
allen op één na. Het was ieder bekend |
|
dat de schuldige schender hen onder schaduw niet |
|
meetrekken kon als niet de Metend het wilde. |
|
Maar hij, wakende, in woede naar vijand, |
|
verbeidde verbolgen wat gebeuren zou. |
Taaldacht 