|
Geheel niet willig brak hij het wormhoord in, |
|
niet uit zichzelf, hij die hem zeerlijk schaadde, |
|
want in deerlijke nood was die dienaar van wie ook |
|
der heldenzonen de haatzwaaien ontvlucht, |
| 2225 |
omziend naar onderdak, en er ingeslopen, |
|
door zonde getergd. Gezwind was het helder |
|
dat daar voor die gast een gruwelschrik stond. |
|
Doch die verworpene waagde zijn leven, |
|
[ ]1 |
| 2230 |
had vrees ter harte, toen hem het gevaar bekwam, |
|
en vatte een vaatschat. Er was veel van zulks |
|
in dat aardvertrek, van oudtijdse weelde, |
|
zo ik-weet-niet-wie het in gewezen dagen, |
|
een merkelijk erfgoed van een edel geslacht, |
| 2235 |
daar weloverwogen had weggeborgen, |
|
dierbare duurheden. De dood ontnam hen |
|
eertijds allemaal, en de enige toen nog |
|
van die liedenschare, hij die het langst er verkeerde, |
|
om verwanten wee hield, verwachtte hetzelfde, |
| 2240 |
dat hij maar luttele tijd van dat lang bewaarde |
|
zijn gebruik kon hebben. Een berg was gereed, |
|
bevond zich te velde, het vloedwater nabij, |
|
nieuw ter nesse met nauwkunsten vast. |
|
Daarbinnen bracht hij van bouden de schatten, |
| 2245 |
de hoeder van ringen een hoordwaardig deel |
|
van opgetooid goud, en zei enkele woorden: |
|
“Houd du nu, aarde, nu helden niet kunnen, |
|
dit eigendom van edelen! Wat, ooit eens kregen |
|
de goeden het van dij. De grimme speerdood, |
| 2250 |
dat erge levenskwaad, benam ieder man |
|
van mijn lieden die dit leven opgaf |
|
en zaalvreugde zag. Voor zwaard heb ik |
|
geen die het draagt, noch voor gulden schaal, |
|
het dierbare drinkgoed. De deugd ging elders.2 |
| 2255 |
De harde helm zal, verheven met goud, |
|
zijn schutten verliezen; de schoonders slapen, |
|
zij die grijmen van strijders glanzend maakten. |
|
En ook het heergewaad dat haatstrijd verdroeg, |
|
boven brekende schilden de beten van ijzer: |
| 2260 |
het vermolmt met de man. Het gemaasde hemd |
|
zal niet wijd reizen met de wapenleider, |
|
ter zijde van helden. Geen harpwonne klinkt, |
|
de gang van het galmhout, noch goede havik |
|
zwiert door de zaal, noch het gezwinde ros |
| 2265 |
stampt ter stede. Een strenge dood heeft |
|
vele der levenden hier voortgezonden.” |
|
Zo sprak hij deerlijk van zijn droefenis, |
|
alleen na allen. In onvreugde zat hij, |
|
dagen en nachten, totdat het doodsgetij |
| 2270 |
hem ter harte raakte. De hoordwonne vond |
|
de oude ochtendschader openlijk liggen, |
|
hij die blaakbrandend de bergen bezoekt, |
|
een naakte nijddraak in nachtenvlucht, |
|
door vuur bevangen; de veldbewoners |
| 2275 |
duchten hem zeerlijk. Bezoeken zal hij |
|
het hoord ter aarde, waar hij heidens goud |
|
wintervroed bewaakt; hij wint er niets mee. |
|
Zo hield die verderver driehonderd jaar |
|
in hullende aarde een hoordzaal vast, |
| 2280 |
uiterst krachtig, tot die ene hem vertoornde, |
|
een man zijn gemoed, naar een mannenleider |
|
die vaatschat bracht, om vrijwaring bad |
|
bij de heer ter halle. Toen was het hoord verkend, |
|
glansweelde ontgrepen en gunst verleend |
| 2285 |
aan de schamele man. Zijn schutheer bezag |
|
dat edelwerk der ouden te eersten male. |
|
Toen ontwaakte de worm, was weerwil hernieuwd; |
|
hij stormde langs steen, vond met strenger hart |
|
het voetspoor des vijands. Die was voortgestapt |
| 2290 |
met verdoken kunst, het drakenhoofd na. |
|
Zo kan een onveeg man het makkelijk lijden, |
|
nood en ballingschap, hij die genegenheid |
|
van de Heerser houdt. De hoordwacht zocht |
|
gretig de grond langs, wilde de gast vinden |
| 2295 |
die hem in zijn sluimer die smart berokkende. |
|
Heet en hardmoedig ging hij de heuvel rond, |
|
vaak algeheel om; er was geen enkel man |
|
in dat woeste land, schoon hij geweld begeerde, |
|
bloedige werken; hij ging de berg soms weer in, |
| 2300 |
zocht de schone schaal. Schielijk vond hij |
|
dat een gast van ergens zijn goud had beroerd, |
|
de hoge schatten. De hoordwacht beidde |
|
met eindeloos zeer, totdat avond kwam. |
|
Was toen verbolgen die bergbewaarder, |
| 2305 |
wilde hij de lede dief met laaien vergelden |
|
om dierbare drinkschaal. Toen was dag voorbij, |
|
de worm in wilsvreugde. Tussen wanden kon hij |
|
niet langer verbeiden, maar met blaken vloog hij, |
|
met vuur vaardig. Was vreselijk de aanvang |
| 2310 |
voor lieden te lande, zo het licht en gauw |
|
voor hun ringgever een ruw einde werd. |
Taaldacht 