|
Rutger reedde, raad der Schildingen: |
|
“Met gunst te geest, mijn goede Bijwolf, |
|
en om oude daden heefst du ons bezocht. |
|
Dijn vader ontstak de strengste vete, |
| 460 |
werd Hadelef tot handdoder |
|
bij de Wulvingen.1 Toen kon het Wederenvolk |
|
hem uit angst voor oorlog niet onderbrengen. |
|
Vandaar bezocht hij de Zuid-Denen |
|
over de ijzige deining, de Eer-Schildingen. |
| 465 |
Toen was ik net vorst van het volk der Denen |
|
en hield in mijn jeugd het grote rijk, |
|
de hoordburg2 van helden. Toen was Herger dood, |
|
mijn oudere maag reeds uitgevaren, |
|
de knaap van Halfdeen. Hij was koener dan ik! |
| 470 |
Daarna doofde ik dat geding met goed, |
|
zond de Wulvingen over de waterrug |
|
oude duurheden—eden zwoer hij me. |
|
Het is een wee te zeggen tegen wie dan ook, |
|
in mijn geestgemoed, wat Grendel me heeft |
| 475 |
gehoond in Hert met zijn haatgedachten, |
|
rampspoed berokkend. Geringer is de halmacht, |
|
mijn wapenschare. Weurd verveegde hen |
|
in Grendels gruwel. God kan makkelijk |
|
die dolle schader van zijn daden scheiden. |
| 480 |
Heel vaak bralden, brassend en dronken |
|
boven aalkroezen,3 edele krijgers |
|
dat ze Grendels strijd met grimme zwaarden |
|
in dit biergebouw verbeiden wilden. |
|
Dan was de mannenhal te morgenstond |
| 485 |
weer rood geverfd, bij rijzen van zon |
|
al deze banken met bloed besmeurd, |
|
de zaal doortrokken, had ik getrouwen te minder, |
|
dierbare strijders, wie de dood benam. |
|
Zit nu te borde en ontbreidel gedachten, |
| 490 |
zegeroem aan mannen zo dijn ziel verlangt.” |
|
Toen werd voor de gasten, Goten tezamen, |
|
in het biergebouw een bank geruimd. |
|
Daar voegden zich die vastberadenen, |
|
driest in vermogens. Een degen hield ambt, |
| 495 |
hij die in handen edele aalkroezen droeg, |
|
schonk de schoondrank. De schop zong bij wijlen |
|
helder in Hert voort. Daar was heldenvreugde, |
|
geen klein gedrang van Denen en Wederen. |
Taaldacht 