elf, alf (m.; elven, alven) ‘wezen vermaard om diens wijsheid, schoonheid, rijzigheid, kracht en kunst’

Overgeleverde vormen
Middelnederlands alf, elf (Nederlands alf), Oudsaksisch alf (Middelnederduits alf), Oudhoogduits alp, alb (Duits Alp, Alb), Oudengels ælf, elf (Middelengels alve, Engels elf), Oudnoords alfr (IJslands álfur, Zweeds alv, Deens alf, Noors alv, elv

Oudgermaanse vorm
*albaz dan wel *albiz

Duiding/etymologie
Verdere herkomst onwis. Mogelijk van de Proto-Indo-Europese wortel *h₂elb^h– ‘glanzend, wit’, vanwaar onder andere ook Latijn albus ‘wit’, alsmede wellicht Oudnederlands elvit, alvit ‘zwaan’. Zie ook belewitte.