Toen ik in drie jaar geleden met Taaldacht begon zocht ik een goed zinnebeeld voor de Nederlandse taal: iets dat mooi en oorspronkelijk is maar ook een nodige weerbaarheid kent, van zich af kan bijten. Al gauw kwam ik uit bij de zwaan, zo vertrouwd in onze noordelijke wateren en volksverhalen, en in het bijzonder bij het schilderij De bedreigde zwaan van Jan Asselijn.

Ook zijn naam is van betekenis: zwaan is oeroud en uiteindelijk verwant aan onder meer Oudengels swinn ‘geluid, melodie’ en swinsian ‘zingen’ en buiten het Germaans aan Latijn sonor ‘klank, toon’ en sonus ‘klank, geluid’. Is taal niet de heiliging van klanken en geluiden?

Dat het een bekend Nederlands schilderij is ervoer ik aanvankelijk als gunstig. Allengs begon ik echter naar een meer eigen gezicht voor deze webstede te verlangen. En daarom is het nu tijd om de zwaan diens rust te gunnen.

Op Taaldacht hebben wij het vaak over de herkomst van woorden en over oude vormen van spraak, ja de wortels van onze taal. Wat verbeeldt zulks beter dan de machtige wortels van een oude beuk, die plechtstatige boom die onze streken zo mooi kroont? Zie hier dan ons nieuwe bovenbeeld!

De afbeelding van deze beuk in het bijzonder is gemaakt en welwillend ter beschikking gesteld door Marcel Koggel van de liefderijke webstede Bomenwereld (alle rechten voorbehouden).