Soms is één zin genoeg om je blik op de wereld te verkleuren. Zo’n zeventig jaar geleden wandelde Dylan Thomas door een regenachtige najaarsdag. Onderwijl vormden zich in zijn gedachten de woorden van een van zijn mooiste gedichten. Het was 27 oktober 1944, zijn dertigste verjaardag, en het gedicht werd Poem in October.
Onlangs liep ik door een beukenbos, waar het najaar de bladeren in vlam begon te zetten. Ik dacht aan Thomas’ gedicht. Ik dacht aan de memorabele zin aan het begin, and I rose / in a rainy autumn / and walked abroad in a shower of all my days, die ik zou vertalen als: en ik verrees / in de najaarsregen / en liep naar buiten in het vallen van al mijn dagen.
Terwijl ik keek naar de rode bladeren rond de stammen, dacht ik ook aan een regel later in het gedicht: stood there then in the summer noon / though the town below lay leaved with October blood. Vrij vertaald: stond daar hoog in het zomerlicht / maar de stad beneden lag bezaaid met oktoberbloed. De bladeren als bloed van het stervende jaar – het is een bijzonder zinnebeeld.
Eenzelfde tegenstelling tussen het heldere licht van de zomer en de stemmige gloed van de herfst zag ik in de groene bladeren boven mij en de rode zee aan mijn voeten. Het is een metafoor voor een overgangsmoment in het leven van de dichter, dat na een korte nazomer spoedig ten einde zou lopen: Dylan Thomas stierf negen jaar later aan de gevolgen van jarenlang drankmisbruik.
Hij was niet Groot-Brittannië’s meest verfijnde dichter. Hij schilderde het leven met grove penseelstreken. Maar wat hem ontbrak aan subtiliteit, maakte hij goed met de verbeeldingskracht van zijn poëzie. Wie zijn gedichten leest – of liever: beluistert – leert weer zien dat het leven een wonder is.
Taaldacht 
Mooi gedicht. Ik kreeg het er trouwens koud van: de ruis van de plaat op de achtergrond klonk bij wijlen als striemende regen, die wonderwel bij het gedicht paste …
Mee eens, de oude opname heeft zo zijn charme. Het helpt natuurlijk ook dat Dylan Thomas een heel begaafd voordrager van zijn eigen gedichten was.
Ik betwijfel of Thomas blij zou zijn met de zin “Hij was niet Engelands meest verfijnde dichter”. Hij kwam tenslotte uit Wallis.
Ik denk dat hij ook niet blij zou zijn met de bewering dat hij uit Wallis kwam. Wales en dat Zwitserse kanton liggen nogal ver uit mekaar 😀
Wallis is een verouderde Nederlandse naam voor Wales. Gezien de archaïserende stijl van Taaldacht leek het me wel op zijn plaats om die te gebruiken. Kymrië had ook gekund.
Ik zie dat het inderdaad als verouderde naam voor Wales bestaat in het Duits (zal dan ook wel zo zijn in het Nederlands, neem ik aan). Weer wat bij geleerd dus, wat de exacte reden is waarom ik deze webstek bezoek 🙂
Om toch nog wat extra bij te dragen: Wallis is ook een dorp in Wales …
Point taken. Het lijkt me ook aannemelijk dat het gedicht zich afspeelt nabij zijn geboorteplaats Swansea in Wales.
Prachtig, Kasper!
En aangezien -oe- vaak wisselt met -a- (zoals in voeren naast varen en groef naast graf), kon ik het niet helpen om bloed hier ook als wisselvorm van blad te voelen.
Herfstblad, herfstbloed, oktoberbloed…