De afgelopen dagen is bekend gemaakt hoe Nederland naar raad van het RIVM het coronavirus het hoofd gaat bieden. En dat is gebeurd in niet mis te verstane bewoordingen, zodat de ouderen onder ons het ook begrijpen. We gaan flatten the curve (de kromme afvlakken): ervoor zorgen dat het aantal besmettingen niet zo snel stijgt dat ons zorgstelsel overbelast raakt of zelfs bezwijkt onder ernstige gevallen. Naast goed en vaak de handen wassen bereiken we dit vooral—en het kan niet vaak genoeg gezegd worden—met social distancing (wijde omgang), oftewel afstand bewaren zodat we elkaar niet aansteken.

Ondertussen vragen veel mensen zich af waarom het land niet net als bijvoorbeeld Frankrijk, Spanje en Italië in lockdown gaat (vergrendeld wordt, op slot gaat). Aangewezen deskundige en zaakleider Jaap van Dissel van het RIVM legde vandaag in Den Haag uit dat de verspreiding naar verwachting meteen weer zou beginnen zodra die vergrendeling opgeheven wordt.

Er wordt nu op gerekend dat het jongere, gezondere deel van de bevolking ziek wordt en onvatbaarheid opbouwt zodat de kiem geleidelijk minder gemakkelijk nieuwe gastheren kan vinden en de verspreiding wordt vertraagd. Van Dissel benadrukte evenwel dat dit geen doel op zich is en dat de onvatbaarheid niet het nodige peil—60% van de bevolking—zal bereiken voordat we eindelijk de geneesmiddelen en inentingen gereed hebben. Ouderen en zwakkeren moeten hoe dan ook zoveel mogelijk afgezonderd worden om gevrijwaard te blijven.

Verbaasd over deze aanpak hebben deskundigen in het buitenland aangegeven dat het nog maar de vraag is of die onvatbaarheid ontstaat, laat staan aanhoudt. De Wereldgezondheidsorganisatie roept op om zoveel mogelijk te testen zodat het verloop van de besmetting in kaart blijft, maar Nederland beschikt bij lange na niet over voldoende testen noch het vermogen om die gauw genoeg te vervaardigen of verwerven. Hetzelfde geldt voor mondkapjes, en dat is vooral kwalijk voor onmisbare hulpverleners, omdat die in hele dampen met deze ziektekiemen komen te staan en zelf ook niet anderen moeten besmetten.

Gidsland in dezen lijkt vooralsnog Zuid-Korea, waar een vroege, grote uitbraak de kop is ingedrukt dankzij een uitstekend draaiboek. Het land is nooit vergrendeld, maar begon meteen met voortdurende verstrekking van scherpe aanwijzingen en inlichtingen aan de bevolking en blijft in hoge mate testen afnemen en afzonderlijke smethaarden indammen. De Zuid-Koreanen zijn ook gewend om mondkapjes te dragen, waardoor ze minder snel de ziektekiemen opnemen en afgeven—en beter tucht houden.

Nederland is ondertussen genoodzaakt het Eurovisie Songfestival af te zeggen. Men zal dus nog even moeten wachten op de uniek Nederlandse bijdrage aan de wereld: het lied Grow (Groei) van Jeangu Macrooy. De lat is vorig jaar hoog gelegd met Arcade (?) van de singer-songwriter Duncan Laurence.

Tot slot is het nog de vraag of Nederlanders naar hun onnavolgbare gewoonte met ziektes te vloeken en schelden elkaar de krone zullen toewensen of kronelijers gaan noemen in deze in toenemende mate kronezooi. Zo is immers ooit kolere/cholera tot klere geworden.

Dit stuk, beste lezers, is wat grappend maar bovenal een smoes om een belangrijke boodschap te herhalen en versterken: laat ons de komende maanden vooral voldoende afstand van elkaar houden. Wie weet hernemen we zo ook oude, niet onbehoorlijke groetgewoontes: knikken en buigen, zoals de Japanners nog immer doen.