In het Etymologisch Woordenboek van het Nederlands (EWN) staat iets geks. Bij het lemma man is te lezen dat het teruggaat op de Proto-Indo-Europese (pie.) stam *mon-. Tot zover niet gek. Maar dan staat er:

De wortel pie. *mon- wordt door sommigen beschouwd als ablautvorm van de wortel *men- ‘denken, geestelijk opgewekt zijn’, zie manen ‘herinneren aan’. Man zou in deze zienswijze betekenen ‘het denkende wezen’, een abstractie die echter voor zo’n vroege tijd, waarin ook dieren als nadenkende wezens werden beschouwd, weinig waarschijnlijk lijkt.

Waarom is dat gek? Wel, er is een nog een ander, oud woord voor man/mens, verborgen in de samenstelling bruidegom. Het tweede lid -gom is de voortzetting van Oudgermaans *guman ‘man, mens’; dat woord gaat samen met Latijn homo ‘man, mens’ terug op de Proto-Indo-Europese wortel *ǵ^hem- ‘aarde’. Vandaar ook Latijn humus ‘grond, aarde’, en vele andere, soortgelijke woorden in vele andere talen. Oudgermaans *guman en Latijn homo worden dan ook wel verklaard als ‘aardebewoner’. Zo ook door de redactie van het Etymologisch Woordenboek van het Nederlands.

U voelt hem al aankomen. Als man als ‘het denkende wezen’ een onwaarschijnlijke abstractie is, waarom is *guman/homo als ‘de aardebewoner’ dat dan niet? Ja, de mens was misschien niet het enige denkende wezen in de verbeelding van onze verre voorouders, maar evenmin was hij de enige aardebewoner.

Nee, dan denk ik dat man wel degelijk met *men- te verbinden valt. De man/mens is dan ‘het denkende wezen bij uitstek‘. Vergelijk dat met haan, dat oorspronkelijk ‘zanger’ betekende. De haan was en is echt niet de enige zanger op aarde, maar wel een zanger bij uitstek.