Hoe zet je duizenden jaren Drents landschap en erfgoed op de kaart? Hoe koester je de ziel en steentijdschatten van je streek? Door de verbindende weg Hunebed Highway te noemen en daar na-aapsels van Amerikaanse borden naast te prikken, uiteraard. Dit Route 66 gespeel was anderhalf jaar geleden reeds voldongen en werd afgelopen week in vier haastige afleveringen nog eens beklonken door Omroep MAX met een knuist vol Europese flappen.

“Niemand die tussen Zuidlaren en Coevorden de N34 op rijdt kan straks om de blauw-rode borden heen,” wreef een gedeputeerde het destijds nog even in. “Het bekt goed en de vlag dekt de lading,” had hij tevens verkondigd. Wel, het bekt eigenlijk verrekte slecht en eerlijk gezegd kunnen die armetierige kunststoffen borden me gestolen worden. Zo geschiedde dan ook vrijwel meteen na hun plaatsing. Hopelijk omdat ze de daders een doorn in het oog waren, maar wie weet zijn er werkelijk mensen die zulks zonder spot een aanwinst voor hun inboedel achten.

Een trotse bezitter van twee Amerikaanse wagens had in elk geval laten weten helemaal in zijn nopjes te zijn met de naam. “Dit is een prachtige weg. Je hebt hier hele stukken waarop je je echt in Amerika kan wanen.” Dat laatste woord verdient hier wel de nadruk. In dezelfde geest wordt een zeker Waddeneiland al een tijdje Vliebiza genoemd door levensgenieters en heet de huidige tentoonstelling in het Drents Museum over de kunstenaars die Drenthe vereeuwigden Barbizon van het Noorden. Het zal enige Fransen doen fronsen. Er is kennelijk een onvermogen om de dingen voor zichzelf te laten spreken, in de eigen taal.

Bedenker van de naam Hunebed Highway en voorzitter van de Hunebed Highway Business Club(!) is overigens niemand minder dan de directeur van het Hunebedcentrum in Borger. Hij was tien jaar geleden al gekomen op de samenstelling van “het typisch Drentse woord hunebedden” met “het typische Amerikaanse woord highway”, omdat hij er altijd rijdt met Amerikaanse liedjes door de luidsprekers.

Uitgerekend deze week had ik een heuse Amerikaanse te gast, waarmee ik ook nog eens over deze weg ging om wat te laten zien van het mooie Drentse land met diens groene grafheuvels en brinkdorpen. Ze was door veel in Nederland bekoord, maar al dat Engelse taalgebruik was volstrekt onbegrijpelijk voor haar—treurig zelfs. En zo heb ik het van veel mensen van buiten de grenzen vernomen in de loop der jaren. Bij Nederlanders wil het echter niet doordringen hoe ontzettend goedkoop en wezenloos het overkomt en is. Het gaat maar door en het is allemaal zo vermoeiend.

Veeg die gekte opzij en geef de weg een waardige naam of geen. De Huneweg of Hunebaan (plaatselijk Hunebaon) bijvoorbeeld spreekt ook veel meer tot de verbeelding. Of de Hondsweg, daar hij grotendeels over de vertrouwde Hondsrug loopt.