De winter met zijn natte kou is nog maar net op gang en ik kijk al reikhalzend uit naar mei, daar ik het groen verlang. De wisseling der jaargetijden is mij weliswaar duurbaar, doch de beste regen valt op een volte van verse bladeren, met de hemelse geur en klank van dien. Gelukkig is er altijd nog mos, dat zich in barre dagen wildzaam weert als een nesse vacht op alles roerloos. Op een bed van mos in het bos zou ik echt kunnen rusten.

Met de eerlijke troost die het biedt is het niet recht dat mos maar een kleine plek in het bewustzijn heeft en zo weinig in onze taal gegund is. Laat het dan bekend zijn dat het meer oorspronkelijke meervoud van mos niet mossen maar mozen is en dat mossig evengoed mozig kan zijn. En laat iedereen weten dat naast mos ook heel lang de vorm mies heeft bestaan. Dat kan enkel welkom nieuws zijn voor de zielen onder ons die nog Mies heten, al is die naam van geheel andere herkomst. Een zalig toeval mag dat heten.

Ietwat misleidend is onderwijl de benaming korstmos, want daarmee wordt een minder mals wezen bedoeld dat eigenlijk geheel geen mos is doch de innige samenwerking van een schimmel en een wier. Dat heette vroeger met een onzijdig woord nog rag, zoals in Drents boomrag en longrag. Aan de overzijde van de Noordzee noemden onze Engelse broeders en zusters het vroeger ragu, een vrouwelijk woord en naar het zich laat aanzien eigenlijk een oud meervoud van rag. Dat het hier gaat om hetzelfde woord als in spinrag en ragebol zij een veilige aanname.

Gezien de vochtige omstandigheden waarin mos gedijt is het overigens zeer goed mogelijk dat het woord mos verwant is aan onder meer mot in motregen, Noordhollands motteren ‘fijn regenen’, gewestelijk Zweeds muta ‘fijn regenen’ en Middelnederduits muten ‘het gezicht wassen’. Is dat nu geen verkwikkende gedachte?

Wij in de ijdele drukte van de Lage Landen zouden ons moeten toeleggen op heuse mosgaarden zoals die door de Japanners met veel liefde en toewijding worden onderhouden. Ik bedoel niet een onbezonnen nabootsing, maar het nemen van voorbeeld aan hun opzet en inzicht, voltooid met welke rijkdom nog in ons eigen erfgoed te vinden is. Ook buiten de tuinen en bossen zou best wat meer mos mogen groeien om het grauw van de betegelde wereld te dempen.