Diermund
Franciscus die simpel was als een duve, hi noodde alle creaturen ten love Gods. Ende hi predecte den voghelen, ende si en vloghen niet wech vore dat hijt hen hiet. Ende alse hi predecte, ende de voghele songhen, alse hijt hen verbood, so sweghen si.
Neven sijn celle te Portuncle sat op enen vigheboom altoos een voghel ende sanc. Ende Fransois stac sine hant ute ende riepen ende seide: ‘Suster mijn, come te mi!’ Ende de voghel quam vloechs op sijn hant. Ende hi seide: ‘Suster, singt ende looft onsen Here.’ Ende de voghel begonste te singhenne ende en vloeg niet wech vore dat hijt hem hiet.
(Uit de oudste Middelnederlandse vertaling (ca. 1360) van de Legenda aurea.)
De heilige Franciscus van Assisi had niet alleen voor God en mensheid een grote liefde, hij had ook Midden-Aarde met al haar leven en schoonheid lief en sprak tot de dieren en de bomen en de bloemen, en groette de zon bij dageraad. De wilde valk fladderde rond hem heen en met veel genoegen zong hij samen met de nachtegaal in het bos.
Het verhaal gaat dat toen de stad Gubbio werd geteisterd door een gretige wolf die vee en volk verslond, hij deze opzocht en met milde stem toesprak. Hij vertelde “broeder wolf” dat hij begreep dat deze door honger werd gedreven en gebood hem namens God te breken met bloedvergieten. Hij vroeg de wolf diens woords dat hij niet langer mens of dier zou deren, waarop hij ervoor zou zorgen dat het volk van Gubbio hem zou voeden. En aldus geschiedde.
Uiteraard was Franciscus veel meer dan alleen een vriend en beschermer van dieren. Hij verloor zichzelf ook niet in de natuur. Maar het kenmerkte hem wel dat zijn liefde zo ver strekte. Daarom noem ik hem ook wel Diermund, de beschermer van dieren. (Hier rijmt -mund op punt.) Het volgt immers vanzelf dat bijzonderen meerdere namen dragen.
"A theorist about language may approach his native tongue, as it were from outside, regarding its genius as a thing that has no claim on him and advocating wholesale alterations of its idiom and spelling in the interests of commercial convenience or scientific accuracy. That is one thing. A great poet, who has 'loved, and been well nurtured in, his mother tongue', may also make great alterations in it, but his changes of the language are made in the spirit of the language itself: he works from within. The language which suffers, has also inspired the changes. That is a different thing - as different as the works of Shakespeare are from Basic English. It is the difference between alteration from within and alteration from without: between organic and the surgical."
"It has been always with me: the sensibility to linguistic pattern which affects me emotionally like colour or music; and the passionate love of growing things; and the deep response to legends (...) that have what I would call the North-western temper and temperature."
"In this respect our human consciousness is something like a man who should try, by turning round, to see the back of his head in a mirror. For the impulses to record and to remember can only come into it along with the very change that begins to obscure perception of what is most worth remembering."
"De magie van het woord en de kracht van het beeld zijn samen met de emoties van klanken de oudste vormen van magie. De kleur van woorden, het gevoel dat daarachter zit, dat vind ik mooi. De zeggingskracht van beelden vind je terug in de oeroude symbolen. Woorden en beelden roepen gevoelens op en kunnen drijfveren worden."
Sint Franciscus is ook de schutsheilige van de welpenbeweging, een
onderdeel van de padvindersbeweging.En ja ze noemden ons vroeger
de ‘wolfkes’met open oog door de natuur.
Diermund is weer een prachtig woord.
Mooi ! Dank.