Franciscus die simpel was als een duve, hi noodde alle creaturen ten love Gods. Ende hi predecte den voghelen, ende si en vloghen niet wech vore dat hijt hen hiet. Ende alse hi predecte, ende de voghele songhen, alse hijt hen verbood, so sweghen si.

Neven sijn celle te Portuncle sat op enen vigheboom altoos een voghel ende sanc. Ende Fransois stac sine hant ute ende riepen ende seide: ‘Suster mijn, come te mi!’ Ende de voghel quam vloechs op sijn hant. Ende hi seide: ‘Suster, singt ende looft onsen Here.’ Ende de voghel begonste te singhenne ende en vloeg niet wech vore dat hijt hem hiet.

(Uit de oudste Middelnederlandse vertaling (ca. 1360) van de Legenda aurea.)

De heilige Franciscus van Assisi had niet alleen voor God en mensheid een grote liefde, hij had ook Midden-Aarde met al haar leven en schoonheid lief en sprak tot de dieren en de bomen en de bloemen, en groette de zon bij dageraad. De wilde valk fladderde rond hem heen en met veel genoegen zong hij samen met de nachtegaal in het bos.

Het verhaal gaat dat toen de stad Gubbio werd geteisterd door een gretige wolf die vee en volk verslond, hij deze opzocht en met milde stem toesprak. Hij vertelde “broeder wolf” dat hij begreep dat deze door honger werd gedreven en gebood hem namens God te breken met bloedvergieten. Hij vroeg de wolf diens woords dat hij niet langer mens of dier zou deren, waarop hij ervoor zou zorgen dat het volk van Gubbio hem zou voeden. En aldus geschiedde.

Uiteraard was Franciscus veel meer dan alleen een vriend en beschermer van dieren. Hij verloor zichzelf ook niet in de natuur. Maar het kenmerkte hem wel dat zijn liefde zo ver strekte. Daarom noem ik hem ook wel Diermund, de beschermer van dieren. (Hier rijmt -mund op punt.) Het volgt immers vanzelf dat bijzonderen meerdere namen dragen.