Een glazige blik kreeg ik toen ik het woord ried liet vallen. “Ik ried haar deze aan,” had ik gezegd. Enige verduidelijking later bekende mijn toehoorder enkel raadde te kennen. Waarop ik een glazige blik terug wierp. Nu wordt het oorspronkelijk sterke werkwoord raden al enige eeuwen ook zwak verbogen, maar dit onweten stak.

Want vaarn en vervig is het sterke werkwoord. Waar het zwakke werkwoord bestaat bij de gunst van een achtervoegsel blijft het sterke werkwoord zichzelf, terwijl het zich hult in verschillende gedaanten zoals het jaar getijden heeft. Het heeft integriteit en karakter – is eigenzinnig in de beste zin van het woord.

Een taal die enkel op achtervoegsels en samenvoegingen steunt, hoe mooi ook, is vlak. Een taal waar de klinkers wisselen, zoals in sterke werkwoorden, heeft diepgang en verborgenheid. Zij is van de glooiingen en hellingen en krochten.

Onze taal is in verleden eeuwen enige sterke werkwoorden kwijtgeraakt; werkwoorden die ooit sterk waren zijn nu geheel of deels zwak. Andersom zijn er ook zwakke werkwoorden deels sterk geworden, gelukkig. Doch niets let ons de hersterking. Niet de haviken van het Groene Boekje noch uw fronsende frinden kunnen u berispen als u weer sterk laat zijn wat ooit sterk was.

Gaarne leid ik u daarom naar Ooit sterk, een lijst van werkwoorden met hun oude sterke vervoeging.