Onlangs kocht ik bij een Franse boekhandel op het web voor een zachte prijs een waardevol werk dat mijn verzameling nog jammerlijk ontbeerde: het derde en laatste deel van de Germanische Sprachwissenschaft van Krahe en Meid, de Wortbildungslehre. Met onder andere een tamelijk uitputtende lijst voor- en achtervoegsels is het een kleinood voor woordlievend volk zoals uw schrijver en J.R.R. Tolkien (die een voorloper ervan bezat).

Hoe dan ook is het niet een boek dat iemand met enige belangstelling voor de Germaanse talen –ja taal in het algemeen– zomaar van de hand doet, dus toen ik de naam van de vorige eigenaar op verschillende bladzijden gestempeld zag, was ik nieuwsgierig en zocht ik deze op in Google. Zo ontdekte ik dat het boek voorheen eigendom was van een Franse geleerde in de Indo-Europese talen die niet lang geleden vroegtijdig op veertigjarige leeftijd is overleden en in die korte tijd een aanzienlijke vorming en staat van dienst heeft bereikt.

En dat stemt tot droefheid, want het voelt toch alsof er een deel van iemands ziel in zo’n boek besloten ligt, een ziel die nog vlijtig bezig was, al is het slechts een van ettelijke werken in zijn verzameling. Bezittingen zijn vaak niet meer dan inwisselbare spullen, maar ’s mans boeken kunnen zijn wezen vangen. Mijn zegemoed om de koop was niet van lange duur.

Maar zo gaan die dingen – het leven is lein op Aarde, kortstondig verleend. Ik dank deze geleerde Fransman voor de gelegenheid dit boek te benutten.