De meeste Germaanse namen zijn van oudsher een samenstelling van twee naamstammen, oftewel woorden die uit gewoonte gebruikt worden voor het samenstellen van een naam.  Zo is de naam Herman niets anders dan een (licht verbasterde) samenstelling van heer ‘heerschare, leger’ en man, en betekent Herman zoveel als ‘krijger, soldaat’. Van de meeste naamstammen is de betekenis vrij duidelijk, maar in sommige gevallen tasten we ietwat in het duister.

Een van die geheimzinnige naamstammen is lind, die tegenwoordig jammer genoeg bijna uitsluitend nog voorkomt in Linde en Linda, vleivormen van namen die op -lind eindigen. Wat betekent lind nu eigenlijk als we het tegenkomen in een naam?

Als tweede lid bestond en bestaat lind enkel in vrouwennamen. In Oudnederlandse namen was de vorm -lind (zoals in Reginlind in de Balderiksoorkonde uit 850), in Oudhoogduitse namen -lind (zoals in Adallind in het Reichenauer Verbrüderungsbuch uit 820, 19v-12) en in Oudengelse namen -líþ (zoals in Hildelíþ). In vorm én betekenis passen deze vormen bij het Oudgermaanse bijvoeglijk naamwoord *linþaz, *linþijaz, vanwaar Oudhoogduits lind, lindi ‘mild, vriendelijk, zacht, enz.’ en Oudengels líþ, líðe ‘mild, vriendelijk, zacht, goedwillend, genadig’. Dan zou deze naamstam een geslachtsgebonden contrast vormen met -hard, dat als tweede lid enkel in mannennamen voorkomt en ‘hard, sterk’ betekent.

Maar deze vormen passen in vorm en betekenis ook bij Oudgermaans *linþaz ‘serpent, slang, draak, worm’, vanwaar Oudhoogduits lind ‘id.’ en Oudnoords linnr ‘id.’. (Een woord dat ook voortleeft in de overbodige samenstelling *linþawurmaz, vanwaar Oudhoogduits lindwurm ‘slang, lintworm’, Middelnederduits lindeworm, Oudnoords linnormr ‘draak’ en Middelnederlands lintworm ‘serpent, slang, draak’, vanwaar Nederlands lintworm ‘zekere platworm’.) De naamstam -lind hoeft dan niet meteen opgevat te worden als ‘serpent, slang, draak’, maar zou overdrachtelijk ‘zij die geheimen kent’ kunnen betekenen (zoals gesteld door Van der Schaar en Gerritzen in Prisma Voornamen). Het probleem is echter dat dit oude woord mannelijk was, en mannelijke woorden/naamstammen volgens de gewoonte van Germaanse naamgeving alleen voor mannennamen het tweede lid kunnen zijn. Bovendien, overdrachtelijke betekenis of niet, het is moeilijk voorstelbaar dat sommige vrouwen een naam droegen met daarin een woord dat letterlijk nog altijd ‘serpent’ betekende. Al keek men in de heidense tijd anders tegen slangachtigen aan, getuige de aanwezigheid van draken en slangen in versieringen van toen.

Men zoekt de naamstam -lind ook wel te verbinden met Oudgermaans *lindō, *lindijō ‘linde, lindenboom’, vanwaar o.a. Nederlands linde ‘lindenboom’. Wat betekenis betreft past dit bijzonder goed. Van oudsher werden schilden vaak van lindenhout gemaakt, zodat bijvoorbeeld Oudengels lind niet alleen ‘lindenboom’ betekent, maar in de dichtkunst ook ‘schild’. Dan zou -lind ‘schild’ betekenen en bij verdere uitbreiding misschien zelfs ‘schildmaagd’. Een dergelijke overdrachtelijke betekenis vinden we bovendien bij andere Germaanse naamstammen, zoals as (Nederlands es), dat zowel ‘essenboom’ als ‘speer’ betekent. Maar vormelijk is deze verbinding uit te sluiten. Want Oudengels lind ‘lindenboom; schild’ is niet te rijmen met Oudengels -líþ (in o.a. Hildelíþ). In het Oudhoogduits evenmin: linta ‘lindenboom’ tegenover -lind (in o.a. Adallind).

Dan lijkt het erop dat -lind als tweede lid in vrouwennamen inderdaad zoveel als ‘mild, vriendelijk, zacht, goedwillend, genadig’ betekent. Zo bekeken zijn Linde en Linda, doorgaans gezien als vleivormen van namen die op -lind eindigen, ook op te vatten als namen op zichzelf. Linde dan wel Linda betekent dan letterlijk ‘(de) milde, vriendelijke, zachte, goedwillende, genadige’.

Maar een zelfde of gelijkende stam kwam ook voor als eerste lid in mannen- en vrouwennamen. En dan wordt het meteen moeilijk, want in het Oudengels vinden we enerzijds Líþ– (zoals in Líðulf) en anderzijds Lind- (zoals in Lindwulf). Líþ beantwoordt waarschijnlijk aan -líþ, zodat Líðulf zoveel als ‘zachtmoedige wolf’ betekent, terwijl Lind- (zoals in Lindwulf) enkel met Oudengels lind ‘lindenboom; schild’ is te verbinden, zodat Lindwulf dan toch zoveel als ‘schild-wolf’ betekent en niet verwant is aan namen als Linde en Linda.

Men bedenke zich dat de mensen in de tijd vlak na de Germaanse oudheid wellicht net zo verward konden zijn over naamstammen als wij. Toen het Oudgermaans zich splitste in de verschillende dochtertalen raakten veel woorden vereenvoudigd, waardoor oorspronkelijk verschillende woorden gelijkluidend konden raken. Zo kon een naamstam als lind ook opgevat worden als een ander woord dan het oorspronkelijk was.

Overigens zijn de drie Germaanse woorden die wij met de naamstam lind hebben vergeleken (*linþaz, *linþijaz ‘mild, vriendelijk, zacht, goedwillend, genadig’, *linþaz ‘serpent, slang, draak, worm’ en *lindō, *lindijō ‘lindenboom’) goed mogelijk oorspronkelijk onderling verwant. Men kan een wortel bedenken die zoveel als ‘buigzaam’ betekent.