De Nederlandse spelling sluit, in vergelijking met de Engelse spelling, goed aan bij de gesproken taal. Een grote uitzondering hierop is, zoals wij al mochten bevinden, dat wij een -d blijven schrijven waar wij al eeuwen een [t] uitspreken, zoals in daad en wijd. Het uitblijven van spellingwijzingen heeft meestal praktische, maar vaak ook etymologische redenen; woorden mogen zo een deel van hun geschiedenis tonen. Veel Engelse woorden bezitten door hun achterhaalde, archaïsche spelling wellicht meer karakter en geheimzinnigheid, althans in de ogen en oren van mensen die veel over taal nadenken. Men schrijft bijvoorbeeld in navolging van oude uitspraak lane of fire, maar zegt inmiddels iets anders.

Lees verder “Twee spellingen”

Het Nederlands staat bekend als een vrij consistente taal aangaande schrijfwijze. Zo is er grote samenhang tussen wat er op schrift staat en wat er gesproken wordt. Met andere woorden: de letters in ons schrift hebben een vrij vaste klankwaarde. In het Engels is dat wel anders. Neem woorden als rough, through en though. Op schrift lijken ze op elkaar; in uitspraak verschillen ze nogal. Zo’n uiteenloping tussen schrift en spraak komt deels doordat het Engels de laatste eeuwen weinig spellingwijzigingen heeft ondergaan, terwijl de uitspraak wel ingrijpend is veranderd. Het geschreven Nederlands is wat dat betreft, net als bijvoorbeeld het Noors, meer bij de tijd.

Lees verder “Trouw schrift, geheimzinnige taal”